#1 Waarom doe ik dit

Dat was de vraag die ik mezelf stelde toen ik hieraan begon. Toen ik mezelf die vraag stelde, dacht ik: Weer een bevlieging. Wie denk ik wel niet dat ik ben om hieraan te beginnen? Er zijn er al zóveel. Laat ik gewoon naar podcasts blijven luisteren, boeken blijven lezen en verdergaan met mijn leven.

Maar wat nou als ik het gewoon probeer... Wat wil ik dan?

Ik wil een gewoon gesprek voeren met mensen. Maar welke mensen dan?
Iedereen. (Ja, weer zo’n containerbegrip.) Concreet: met wie wil ik gesprekken voeren?

Ik luisterde naar alweer een boek, dit keer over Alexej Navalny – de in 2024 overleden (of vermoorde) Russische oppositieleider, advocaat en anti-corruptieactivist.

In dat boek hoorde ik dat hij ooit simpelweg begon met een blog. Dat bleef op de een of andere manier bij me hangen. Door zijn eigen gevoel en intrinsieke motivatie te volgen, groeide dat blog uit tot een wereldwijd platform voor mensen die naar zijn verhaal wilden luisteren.

Er zijn natuurlijk talloze voorbeelden van mensen die dat hebben gedaan. Maar dit specifieke verhaal bleef hangen. Navalny stelde de vragen die niemand durfde te stellen.

Ben ik zoals hij? Verre van.
Ik heb niet hetzelfde doel als hij – het aan de kaak stellen van corruptie binnen "Mother Russia."

Mijn doel is om “het gesprek” te voeren. Om blogs te schrijven over thema’s die mensen bezighouden. En om te luisteren naar de feedback, kritiek en vragen van mensen die reageren vanuit hun eigen perspectief.

Hoe mooi zou het zijn als er een community ontstaat waarin dit kan? Waar gesprekken en inzichten zich verspreiden in een wereld die steeds digitaler wordt.

Mijn doel is om tegenover een BN'er, wetenschapper, politicus, religieus leider, militair, agent, verpleegkundige, bouwkundige, zwerver – of wie dan ook (al dan niet aangedragen door de community) – te zitten. Om een gewoon gesprek te voeren. Vragen te stellen die iedereen zou willen stellen, zonder oordeel, en met oprechte nieuwsgierigheid. Niet een vragenlijst afwerkend en binnen een half uurtje moet het klaar zijn want ik moet door gesprek.... Nee, een gesprek waarbij we zeggen "sow is het al zo laat". 

Wat drijft iemand? Wat gelooft iemand? En waarom gelooft diegene dat zo sterk?

Aan welke kant sta ik zelf? Ik denk dat ik het weet. Maar misschien ontdek ik door deze gesprekken wel waar ik écht sta in het leven.

Met die gesprekken en blogs hoop ik mensen die meelezen op weg te helpen. Niet met antwoorden die ik heb, maar met inzichten die ontstaan. Want dit draait niet om mij.

Ik wil mijn integriteit in elk geval niet te koop zetten. Als er kosten komen kijken bij dit project, dan wil ik alleen dát dekken. En als ik als doel stel om ook geld te verdienen met dit project, dan voel ik al aan mijn water dat de geloofwaardigheid en integriteit op de tocht komt te staan.

Is dat ook echt zo? Misschien niet. ... Als ik hieraan begin dan willen mensen een integer persoon waarvan ze weten dat die niet beïnvloed wordt door externe.

Ben ik onder de indruk, vast wel.... maar dat zegt niks over mijn integriteit.

Ga ik fouten maken... Zeker! Ga ik iets verkeerd zeggen... 100%... maar maakt mij dat niet ook gewoon menselijk. 

Het verschil zit hem in hoe ik omga met de fouten....kritiek.

Dus waar brengt dit ons? We zien wel.

Hoe ga ik ooit een podcast beginnen? Waar ga ik het geld vandaan halen? Weet ik ook nog niet... maar dit is in ieder geval een begin.

Klein beginnen... en hopen dat het vanzelf wordt opgenomen wordt binnen de samenleving en gaat lopen.

Terug naar de Waarom?

Oh ja, de Waarom.

Gesprekken in onze samenleving – of beter gezegd, in talkshows – lijken vaak te worden geperst in een strak tijdsbestek. De context waarin iemand zijn verhaal mag vertellen, voelt daardoor enorm beperkt.

Als iets niet aantrekkelijk genoeg is en geen geld oplevert, lijkt het automatisch minder interessant. Maar klopt dat beeld wel?

Ik wil juist die mensen spreken. Ik wil ze vragen: Vertel eens, in je eigen woorden, jouw verhaal. Laat het écht gehoord worden.

Ik begrijp ook wel dat je in een talkshow niet zomaar 30 minuten de ruimte krijgt om jezelf uitgebreid te uiten. Zeker niet in een programma van een uur, met drie keer reclame van 7 à 10 minuten. Maar wat blijft er dan over?

Wat is dan de meerwaarde van een talkshow? Even wat sensatie creëren en vervolgens mensen met vragen achterlaten? Is dat het doel van zulke programma’s?

Voor sommige gasten werkt dat prima. Voor anderen niet. Waarom? Wat zegt dat over die shows?

Als ik ernaar kijk, zie ik misschien wel een weerspiegeling van onze samenleving. Alles moet sneller, korter, zonder diepgang. En alles draait om geld. Als iets geen geld oplevert, lijkt het niets waard te zijn om uit te zenden. En vragen die niet beantwoord hoeven te worden, daar kan je even een mooi politiek correct antwoord aan geven en als het langs genoeg is dwaalt het af van de kern en is je tijd om waardoor er geen tijd meer is om er op in te gaan en we door moeten naar het volgende onderwerp.......

Maar waarom kijkt iedereen dan?
Misschien omdat het sensatie is. De pijn en het lijden van anderen zorgen voor reuring. Even wat olie op het vuur gooien, het onderwerp aansnijden, maar nooit diep genoeg ingaan op wat écht belangrijk is.

En wat blijft er dan over? Niet rust, maar juist meer onrust. Zeker als het gaat om onderwerpen die onze samenleving raken.

Daarom wil ik het anders doen?
Ik wil juist die thema’s oppakken die meer tijd en aandacht verdienen. Ik wil mensen spreken die verstand van zaken hebben. Mensen die zelf ook vinden dat je sommige onderwerpen simpelweg niet in vijf minuten kunt uitleggen. Ik wil ze een podium geven.

Ik wil ze écht bevragen – niet om te oordelen, maar vanuit oprechte interesse. Zodat zij hun verhaal kwijt kunnen en het gehoord wordt.

Wat zijn de voorwaarden?

• Luisteren;
• Openstaan voor vragen;
• Proberen het perspectief van een ander te begrijpen, al is het maar een beetje;
• Eerlijk zijn (als je het niet wil of mag zeggen of er geen zin in hebt);
• Jezelf zijn.

Nu lijkt het met bovenstaande dat ik vind dat wat op tv gebeurd allemaal slecht is.... nee zeker niet. Het is in mijn ogen anders, ik mis de diepgang.

En ik vind dat iedereen diepgang verdiend.....